Onder de indruk

Vandaag was onze eerste volle dag in Rwanda. We hebben gezien hoe ontzettend mooi dit land is. We zagen prachtige bergen. We zagen hoe groen alles is. We zagen hoe opgeruimd en netjes alles eruit ziet. We zagen dat stoplichten werken, en de wegen geplaveid zijn. We zagen dat er op veel plaatsen gebouwd en geasfalteerd werd. Maar het mooiste dat we zagen was de hoop die er is. Hoop op een betere toekomst voor de kinderen van Rwanda. De veerkracht van een land waar het bijna twintig jaar geleden zo ontzettend mis ging. Het land waar uitzinnige haat de gruwelijke dood werd voor miljoenen mensen. Het land waar de ziekte aids een halve generatie vaders en moeders wegvaagde. Het land waar tienermeisjes als Delphine op hele jonge leeftijd verantwoordelijk werden voor een heel gezin.

Vanmorgen stonden Malvern en Diogene stipt om negen uur bij de receptie. Malvern om ons uit te zwaaien, en Diogene om ons te vergezellen. Bosco, de chauffeur, laadde onze koffers in de open ruimte van de auto. Ik had daar wat twijfels bij en zag ze in mijn verbeelding bij het eerste het beste stoplicht al verdwijnen. Maar Malvern lachte mijn bezorgdheid weg. “Het is hier geen Amsterdam!”. Volgens Malvern is Kigali een van de meest veilige hoofdsteden ter wereld.

We gingen op weg voor een tocht van drie uur naar het Noordwesten van Rwanda. Onze eindbestemming was Gisenyi, een voorstad van het Congolese Goma. Onderweg maakte Aart al prachtige opnamen. Hij is zelfs een tijdje met statief en camera in de open bak van de auto gaan zitten, gezellig bovenop de koffers.

Na aankomst en een prima lunch (rijst, bonen, kip, wortelsalade en zoete aardappel) het eerste project van Red een Kind bezocht. Zes jonge vrouwen hebben atelier waar ze kleding maken en verkopen. Hiervoor hebben ze eerst een vakopleiding gevolgd. Delphine, 20 jaar oud, vertelde ons haar verhaal: vijf jaar geleden verloor ze haar moeder door ziekte. Haar vader is oud en ziekelijk. Als oudste van het gezin moest ze vanaf die tijd voor haar vader en broers en zussen zorgen. Een onmogelijke opgave voor een jong meisje zonder schoolopleiding. Nu ze geleerd heeft hoe ze truien kan breien met een breimachine, verdient ze genoeg om eten te kopen en heeft ze weer hoop voor de toekomst. En bovenal haar gevoel van eigenwaarde terug!

Alle zes meiden hadden zo hun eigen verhaal. Stuk voor stuk hebben ze in hun jonge leven al met verlies, verdriet en enorme verantwoordelijkheid te maken gehad. Geen van hen had een opleiding gehad, en het zag er heel somber voor ze uit. Toen ze de kans kregen om mee te doen aan de vakopleidingen van Red een Kind, grepen ze die kans met beide handen aan. Nu zagen we zes jonge, zelfbewuste vrouwen. Het verdriet is niet voorbij, en littekens blijven, maar ze gaan er weer voor. Respect voor Delphine en haar ‘zakenpartners’ Consolée, Josiane, Claudine en Agnes!

Na het avondeten worstelden wij nog met een online visumaanvraag (omdat we woensdagavond Burundi inwillen en donderdag opnieuw Rwanda weer in) en het vullen van deze weblog (ik type deze tekst nu voor de tweede maal omdat hij was verdwenen). Morgen hopen we nog een project voor jongeren te bezoeken en rijden we weer terug naar Kigali.

Lieve lezers, bedankt voor het volgen! We hebben het hier erg naar onze zin en we hebben het ook heel goed met elkaar. Buiten ruist het water van het Lake Kivu, binnen kruipen wij in onze bedjes. Tot morgen!
Aart, Marion en Anki