Donderdag: wát een verschil!
Door: Anki
Blijf op de hoogte en volg Marion
30 Mei 2013 | Burundi, Bujumbura
Rwanda is prachtig, schreven we een paar dagen geleden. Maar eerlijk is eerlijk: Burundi is zo mogelijk nog mooier. Wat een schitterende uitzichten, idyllische dorpjes en uitgestrekte meren! Aart heeft ook een cameraatje bij zich die je aan de buitenkant van de auto kunt bevestigen en zo een heel stuk van onze route opgenomen. Alleen al met dat stukje film zie je hoe mooi het hier is. Helaas kunnen we het nog niet zo bij de weblog plaatsen, de beelden moeten eerst bewerkt worden.
Het grootste verschil tussen Rwanda en Burundi ligt echter in hun ontwikkeling. Rwanda bruist van activiteit en opbouw. Overal wordt gebouwd, liggen goede wegen en hebben veel mensen werk. De hulp die het land gekregen heeft na de genocide in 1994 begint veel resultaat te geven. Steeds meer neemt de Rwandese overheid initiatieven van buitenlandse hulporganisaties over. Hoezo heeft hulp geen zin? Wij hebben met eigen ogen gezien hoe een land dat hulp goed aanwendt de weg omhoog gaat. Misschien kan Red een Kind al over een paar jaar in Rwanda programma’s stoppen, als de plattelandsgebieden de ontwikkelingen gaan volgen!
Zover is het in Burundi nog lang niet. Ook Burundi heeft te maken gehad met de genocide in 1994, maar in veel mindere mate als Rwanda. Ook de ziekte aids heeft hier enorm veel slachtoffers geëist. In Burundi is het armoe troef. Men schat dat ongeveer 20% van alle kinderen in Burundi één of beide ouders heeft verloren. Twintig procent! Van alle kinderen in Burundi maakt bijna 60% zijn of haar school niet af. En zonder opleiding is de kans op een baan later bijzonder klein. Het Red een Kind programma in Burundi is daarom gericht op drie dingen: zoveel mogelijk kinderen naar school, jongeren die niet naar school zijn geweest helpen met een vakopleiding en een lening om een bedrijf te beginnen en genoeg voedsel voor iedereen.
Vanmorgen spraken we met Prosper, een vrolijke jongen van 23 jaar. Hij vertelde ons dat hij drie jaar geleden nog op straat leefde en niets kon. Toen hij mee kon doen met een vakopleiding voor kapper, greep hij die mogelijkheid met beide handen aan. Hoe dat afliep (goed natuurlijk) kunnen jullie te zijnertijd in een filmpje zien, maar wat vooral heel erg mooi was, was dat hij helemaal begon te stralen toen we vroegen wat er nou veranderd was. Hij zei: “Er is elke dat te eten. Zelfs als ik morgen niet werk, hoef ik me geen zorgen te maken of er morgen ook te eten is. Het is er!”
Helaas viel op dat moment mijn oog op een stuk vel met een geitenkop er nog aan dat op de grond lag. De rest van de geit hing aan een haak. (maar dat terzijde)
Tijdens het filmen had zich een enorme menigte zich om ons heen verzameld. Iedereen wilde zien wat er gebeurde en wat we aan het doen waren. Maar de sfeer was prima en voor ons allemaal was het een mooie belevenis.
Na Prosper bezochten we twee gezinnen waarvan de vader al overleden is. In het ene gezin was de weduwe 23 jaar, in het andere 50 jaar. Maar het grootste verschil zat in het feit dat de 23-jarige Vestine in het programma van Red een Kind zit, een opleiding kon doen en nu geld genoeg verdient voor zichzelf en haar kinderen. “Ik ga niet meer hertrouwen, ik heb geen man nodig”. Het verhaal van de 50-jarige Groriosa was juist hartverscheurend: “ik weet gewoon niet hoe ik al mijn zeven kinderen elke dag weer genoeg eten moet geven. Ik huil er elke dag om en ik weet niet wat er van mijn kinderen moet worden.”
Hoezo helpt hulp niet? Wat een verschil tussen Prosper en Vestine aan de ene kant, en Groriosa aan de andere kant. Hulp gaat niet over een vakopleiding of een landbouwprogramma, of een schooltje. Dat zijn maar middelen. Het gaat om het creëren van kansen en mogelijkheden voor een betere toekomst.
Na het filmen lunchten we in een eenvoudig restaurant aan een prachtig meer. Toen we bijna weg wilden gaan kwamen we nog een Nederlandse vrouw tegen. Ze keek Marion aan en zei: We kennen elkaar toch?” “Nou”, zegt Marion, “ik denk dat u mij van de televisie kent”. Het resultaat van deze ontmoeting is dat we straks gaan eten in het Thaise restaurant van deze mevrouw, dus ik eindig snel deze bijdrage. Wanneer het op de weblog verschijnt is nog even afwachten – er is hier in de verste verte geen wifi te bekennen en ook via 3G kan ik geen internetverbinding maken. (Dat is flink afkicken voor Marion en mij).
Morgen rijden we van Kirondo in het noorden naar Bujumbura in het Zuidwesten, en nemen daar het vliegtuig via Nairobi naar Nederland. Zaterdagochtend zijn we dan weer in Nederland, boordevol indrukken en met veel filmbeelden.
Lieve lezers, bedankt voor het volgen!
Aart, Marion en Anki
Het grootste verschil tussen Rwanda en Burundi ligt echter in hun ontwikkeling. Rwanda bruist van activiteit en opbouw. Overal wordt gebouwd, liggen goede wegen en hebben veel mensen werk. De hulp die het land gekregen heeft na de genocide in 1994 begint veel resultaat te geven. Steeds meer neemt de Rwandese overheid initiatieven van buitenlandse hulporganisaties over. Hoezo heeft hulp geen zin? Wij hebben met eigen ogen gezien hoe een land dat hulp goed aanwendt de weg omhoog gaat. Misschien kan Red een Kind al over een paar jaar in Rwanda programma’s stoppen, als de plattelandsgebieden de ontwikkelingen gaan volgen!
Zover is het in Burundi nog lang niet. Ook Burundi heeft te maken gehad met de genocide in 1994, maar in veel mindere mate als Rwanda. Ook de ziekte aids heeft hier enorm veel slachtoffers geëist. In Burundi is het armoe troef. Men schat dat ongeveer 20% van alle kinderen in Burundi één of beide ouders heeft verloren. Twintig procent! Van alle kinderen in Burundi maakt bijna 60% zijn of haar school niet af. En zonder opleiding is de kans op een baan later bijzonder klein. Het Red een Kind programma in Burundi is daarom gericht op drie dingen: zoveel mogelijk kinderen naar school, jongeren die niet naar school zijn geweest helpen met een vakopleiding en een lening om een bedrijf te beginnen en genoeg voedsel voor iedereen.
Vanmorgen spraken we met Prosper, een vrolijke jongen van 23 jaar. Hij vertelde ons dat hij drie jaar geleden nog op straat leefde en niets kon. Toen hij mee kon doen met een vakopleiding voor kapper, greep hij die mogelijkheid met beide handen aan. Hoe dat afliep (goed natuurlijk) kunnen jullie te zijnertijd in een filmpje zien, maar wat vooral heel erg mooi was, was dat hij helemaal begon te stralen toen we vroegen wat er nou veranderd was. Hij zei: “Er is elke dat te eten. Zelfs als ik morgen niet werk, hoef ik me geen zorgen te maken of er morgen ook te eten is. Het is er!”
Helaas viel op dat moment mijn oog op een stuk vel met een geitenkop er nog aan dat op de grond lag. De rest van de geit hing aan een haak. (maar dat terzijde)
Tijdens het filmen had zich een enorme menigte zich om ons heen verzameld. Iedereen wilde zien wat er gebeurde en wat we aan het doen waren. Maar de sfeer was prima en voor ons allemaal was het een mooie belevenis.
Na Prosper bezochten we twee gezinnen waarvan de vader al overleden is. In het ene gezin was de weduwe 23 jaar, in het andere 50 jaar. Maar het grootste verschil zat in het feit dat de 23-jarige Vestine in het programma van Red een Kind zit, een opleiding kon doen en nu geld genoeg verdient voor zichzelf en haar kinderen. “Ik ga niet meer hertrouwen, ik heb geen man nodig”. Het verhaal van de 50-jarige Groriosa was juist hartverscheurend: “ik weet gewoon niet hoe ik al mijn zeven kinderen elke dag weer genoeg eten moet geven. Ik huil er elke dag om en ik weet niet wat er van mijn kinderen moet worden.”
Hoezo helpt hulp niet? Wat een verschil tussen Prosper en Vestine aan de ene kant, en Groriosa aan de andere kant. Hulp gaat niet over een vakopleiding of een landbouwprogramma, of een schooltje. Dat zijn maar middelen. Het gaat om het creëren van kansen en mogelijkheden voor een betere toekomst.
Na het filmen lunchten we in een eenvoudig restaurant aan een prachtig meer. Toen we bijna weg wilden gaan kwamen we nog een Nederlandse vrouw tegen. Ze keek Marion aan en zei: We kennen elkaar toch?” “Nou”, zegt Marion, “ik denk dat u mij van de televisie kent”. Het resultaat van deze ontmoeting is dat we straks gaan eten in het Thaise restaurant van deze mevrouw, dus ik eindig snel deze bijdrage. Wanneer het op de weblog verschijnt is nog even afwachten – er is hier in de verste verte geen wifi te bekennen en ook via 3G kan ik geen internetverbinding maken. (Dat is flink afkicken voor Marion en mij).
Morgen rijden we van Kirondo in het noorden naar Bujumbura in het Zuidwesten, en nemen daar het vliegtuig via Nairobi naar Nederland. Zaterdagochtend zijn we dan weer in Nederland, boordevol indrukken en met veel filmbeelden.
Lieve lezers, bedankt voor het volgen!
Aart, Marion en Anki
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
